Δάσος Αρκουδίλα

Το Δάσος Αρκουδίλα βρίσκεται στο νοτιότερο άκρο της Κέρκυρας.

Ήδη από το 19^ο αιώνα όταν πολλά από τα κερκυραϊκά δάση ήταν υποβαθμισμένα από την έντονη υπερβόσκηση, το Δάσος Αρκουδίλα ήταν ανάμεσα στα λίγα που ξεχώριζαν. Το 1862 ο Edward Lear ζωγράφισε το δάσος του Αρκουδίλα και διακρίνονται κατά τόπους πυκνά Κυπαρίσσια, αλλά και ψηλά πλατύφυλλα στο βόρειο άκρο της μονής. Ο Partsch το 19^ο αιώνα έγραψε: ‘Η μοίρα της καταστροφής απείλησε και το νοτιότερο κομμάτι δάσους στο νησί, στην κοιλάδα του Αρκουδίλα, στον Ασπρόκαβο. Οι Ιταλοί είχαν αγοράσει το μικρό αυτό δάσος και είχαν αρχίσει να το υλοτομούν. Όμως, ευτυχώς η μεταφορά ξυλείας από εκεί αποδείχθηκε δύσκολη και δαπανηρή. Έτσι διατηρήθηκε ο μόνος στολισμός αυτής της ήσυχης γωνιάς της κοιλάδας’. Το 1955 απαγορεύτηκε η εξαγωγή λίθων από την περιοχή για την προστασία του δάσους, ενώ μετά τα έτη υλοτομιών ακολουθούσε απαγόρευση βοσκής. Υλοτομία Κυπαρισσιών, αλλά και αείφυλλων πλατύφυλλων υπήρξε κατά τα έτη 1953, 1959/60, 1966, 1988/89, στο νότιο ιδιωτικό τμήμα του δάσους. Το 1966 η σύσταση της δασικής βλάστησης στο νότιο ιδιωτικό τμήμα αναφέρεται ως εξής:

Κυπαρίσσι: 28%, Κουμαριά: 22%, Αριά: 18%, Σκίνος: 18% και άλλα είδη σε μικρότερο βαθμό. Την ίδια χρονιά αναφέρεται για τον ανόροφο (κυρίως Αριά και Κυπαρίσσι), ότι υπάρχουν και άτομα εκτιμώμενης ηλικίας άνω των 100 ετών.

Σήμερα το κυρίαρχο είδος είναι η Αριά, ακολουθούμενη από το Κυπαρίσσι, την Κουμαριά (που σιγά σιγά χάνεται εκεί που επικρατούν οι Αριές), την Δάφνη, την Χνοώδη Δρυ, την Πεδινή Φτελιά κ.α.. Αξιοπρόσεκτη είναι η σχεδόν απουσία του Πουρναριού, το οποίο εμφανίζεται λίγο στα όρια του δάσους. Τα εδάφη μετρίως βαθιά, κυρίως αποτελούμενα από πλαστικές κυανόφαιες μάργες, ενώ σε δύο θέσεις υπάρχουν ψαμμιτοκροκαλοπαγείς σχηματισμοί. Το δάσος διασχίζει το μικρό ρέμα Πέτακας, ενώ περιβάλλεται από μακί, υπερθαλάσσιους γκρεμούς και ελαιώνες.

Από θηλαστικά έχουν καταγραφεί στον Αρκουδίλα ο Ρουμανικός Σκαντζόχοιρος, ο Ασπάλακας του Stankovic, ο Μυοκάστορας, είδος δασοποντικού, η Νυφίτσα και το Πετροκούναβο. Παλιότερα υπήρχε και ο Λαγός, ο οποίος ίσως υπάρχει ακόμα. Η Αλεπού εξαφανίστηκε, μάλλον τη δεκαετία του 2000, ενώ το Τσακάλι περίπου το 1980.

Τουλάχιστον 11 είδη πτηνών βρέθηκαν να αναπαράγονται στην περιοχή, από αρπακτικά όπως το Ξεφτέρι, η Γερακίνα και το Βραχοκιρκίνεζο, ο Κότσυφας, το Ψευταηδόνι, η Γαλαζοπαπαδίτσα, ο Καλόγερος κτλ.

Από αμφίβια έχουν καταγρφεί ο Χωματόφρυνος  και ο Ελληνικός Βαλτοβάτραχος. Από ερπετά, η Οχιά, ο Σαπίτης, η Σαΐτα, η Τρανόσαυρα, η Κερκυραϊκή Σάυρα, η Μεσογειακή Χελώνα κτλ.